مدل بهینه سازی سبد سهام مارکویتز دارای نواقصی است که از مهمترین آنها فرض نرمال بودن بازده سهام در بازار است. نرمال بودن بازده سهام بازارها در بسیار از مطالعات رد و نشان داده شده که در این صورت دیگر میانگین شاخص خوبی برای بیشینه سازی نیست. میانگین تا حد زیادی تحت تأثیر مقادیر پرت با بازده خیلی بالا قرار دارد. یکی از راه حل هایی که برای این مسئله ارائه شده بکارگیری میانه به جای میانگین در بهینه سازی سبد سهام است. هدف اصلی این مقاله مقایسه عملکرد مدل های بهینه سازی میانگین و میانه است. در این راستا مدل های متعددی از بیش ینه سازی میانه یا میانگین در کنار شاخص های مختلف ریسک ارائه و با داده های واقعی بیست شرکت بورسی ایران از ابتدای سال 2016 تا انتهای سال 2019 مورد آزمون و مقایسه قرار گرفتند. مهمترین نتیجه بدست آمده حاکی از عملکرد بهتر میانه از نظر بازده است. مدل بیشینه سازی میانه در بیشتر از 71 درصد موارد بازده های بالاتری کسب کرده و متوسط بازده سبد بهینه آن نیز بیشتر بوده است. این بدان معنی است که با بکارگیری میانه در بهینه سازی و انباشت دارایی در طی زمان ارزش سبد بیشتری بدست خواهد آمد. علاوه بر این و به عنوان نتیجه دوم، مشاهده شد که مدل بهینه سازی میانه از نظر متنوع سازی نیز عملکرد بسیار خوبی دارد. درجه متنوع سازی سبد در مدل های مختلفی که با قیود ریسک مختلف یا بدون آن بدست آمده نشان می دهد که بطور کل بهینه سازی میانه به جای میانگین سبد متنوع تری بدست خواهد داد. علاوه بر این ، بکارگیری شاخص های مختلف ریسک نیز به ما امکان داد تا عملکرد آن را از منظر کنترل ریسک و متنوع سازی مورد مقایسه قرار دهیم. به عنوان نتیجه ای دیگر نیز مشاهده شد که دو شاخص متوسط ارزش در معرض ریسک(CVaR) و انحرافات مطلق (MAD) در مقایسه با دیگر شاخص های ریسک ا ز لحاظ کنترل ریسک در دامنه پایین توزیع یعنی مقادیر زیان و همچنین به لحاظ متنوع سازی عملکرد بسیار بهتری به همراه داشته اند.